ΑΘΗΝΑ ΣΧΙΝΑ: «Άνθη του Κακού», Ζωγραφιές για δεκαπέντε ποιήματα του Μπωντλαίρ, 2000
Μέσα σ΄ ένα κλίμα πάθους κι αλληλοσυγκρουόμενων επιθυμιών, με πυρετό καρδιάς κι ανάμνηση πόνου μακρινού από πληγές αθεράπευτες, ο Charles Beaudelaire γράφει για τα δαιμονικά του άνθη, αναδύοντας την ποίηση που φωλιάζει στους βυθούς των δειλινών του ονείρων. Η Άννα Φιλίνη, με το πενάκι της σινικής και τα φωτεινά της χρώματα, περιδιαβαίνει στα μονοπάτια της παλιάς εκείνης ρομαντικής οδοιπορίας των αισθήσεων και του στοχασμού, ανιχνεύοντας τα αρχαία σημάδια του ιερού και του βέβηλου. Τα δικά της άνθη που τα μαζεύει από γειτονικούς αυλόγυρους κι από κήπους εξωτικούς, σχηματίζουν δέσμες αισθαντικότητας και θαλπωρής, λυρισμού και υποδόριας ερωτικής απειλής.
Σε χαμηλές γλάστρες κι ανθοδοχεία, τα εικαστικά της φυλλώματα και λουλούδια ανεμίζουν τη δροσιά και τις λησμονημένες τους μυρωδιές που έχουν κλειδωθεί δε δωμάτια και ξεχασμένες αγκαλιές, ή σε κιτρινισμένα απ΄ το χρόνο κοριτσίστικα τετράδια και λευκώματα αναμνήσεων, μαζί με λόγια μυστικά της αγάπης και της προδοσίας. Τριαντάφυλλα και ίριδες, υάκινθοι και ανεμώνες, χρυσάνθεμα και βιολέτες, συντροφεύουν τα ξαναγραμμένα ποιήματα του Beaudelaire που γεμίζουν τα κενά, ισορροπώντας μια υποψία του τραγικού και της ηδυπάθειας, της λεπτής ειρωνείας και του τραύματος της σπιλωμένης αθωότητας.
Τα τοπία των λουλουδιών και της γραφής, που είναι σαν να αποσπάστηκαν από σελίδες ημερολογίων, θυμίζουν εικόνες απ΄ τους «χαμένους παραδείσους» μιας ανηλικίωτης εποχής, που δεν γνωρίζει τις στροφές του χρόνου, παρά μόνον τις ρυτίδες που αφήνουν τα νωπά χρώματα πάνω στο χαρτί, καθώς στεγνώνουν, όπως οι ημέρες της χαράς και των δακρύων που σβήνουν μέσ΄ στην χαρμολύπη των ονείρων.
Τα «Άνθη του Κακού» της Άννας Φιλίνη είναι τα αποτυπώματα από τις αστραπές και τα σκοτάδια αλλοτινών καιρών, που τα απαυγάσματά τους έρχονται σαν τις παλίρροιες και φεύγουν, ξυπνώντας «θύμισες παλιάς» κι αγαπημένες.
